Het papierwerk voor 2 Chileense motoren is een flink pak. Wat we nog missen om de motoren ook de grens mee over te nemen is een Padrón (papiertje met Spaanse tekst). Deze is pas 3 weken na aanvraag op te halen, gelukkig wel in elke stad en dus ook in Coyhaique (kooi-aih-kè). Voor de verandering staan we 15 minuten na binnenkomst weer buiten mét Padrón. Helaas is het slechts een geprint papiertje en moet het nog geplastificeerd worden, iets wat je zelf in een winkel moet laten doen. Dit kost beduidend meer tijd en moeite, vooral omdat de kantoorbenodigdhedenwinkel stampensvol staat met docenten die voor het nieuwe schooljaar inkopen aan het doen zijn. Na anderhalf uur staan we weer buiten.

Door al deze vertraging beginnen we die dag veels te laat aan de rit naar Cerro Castillo. Onderweg komen we dan eindelijk de befaamde Patagonische wind tegen en kruipen we de bergen op met 30km/h. Verder valt de temperatuur al snel naar 8 graden en na een uurtje rijden voelen we beiden onze handen niet meer. Desalniettemin hebben we een fantastisch uitzicht op Cerro Castillo, onze volgende stop langs de Carretera Austral. Cerro Castillo is een imposante berg en wij rijden met de laatste zonnestralen op Cerro Castillo af waar zich donkere wolken samen pakken. We hebben het over de hel inrijden en over het duistere Mordor. De avond ervoor verslaat de Patagonische wind ons door onze tent op te pakken en 20 meter verder neer te kwakken, gelukkig lagen we er nog niet in. Een Noorse Belg met flinke outdoor ervaring legt ons uit hoe je de scheerlijnen moet gebruiken, daarna gaat het stukken beter. Het trotseren van Cerro Castillo gaat ons ook niet glansrijk af. Het is een stijle klim zonder ook maar een stukje plat met soms wat regen en een flinke wind, een uur boven de top (het uitzicht is al geweldig) draaien we om.

Onze langste rit op een onverharde weg, 130km, brengt ons naar Puerto Río Tranquilo. Het dorpje zelf stelt niets voor, net als de meeste stadjes langs de Carretera Austral, maar er is wel iets bijzonders langs het water te zien. Naast dat het water ontzettend mooi blauw is, heeft het water langs de oevers marmeren grotten uitgesleten. Hiervoor pakken we in alle vroegte een bootje, eentje waar je redelijk misselijk van wordt, om dit wonder te aanschouwen.

Bij een hoop campings langs de Carretera Austral bevind zich vaak een refugio. Dit is een gezamenlijke ruimte vaak met een kachel en mogelijkheid tot koken​. Naast dat het bij slecht weer een fijne plek is om te chillen, is het ook een mooie gelegenheid om mensen te ontmoeten.

We hebben al met Duitsers, Belgen, Canadezen, Argentijnen, Amerikanen en die avond met Nederlanders gesproken. Ze fietsen in 3 maanden van Ushuaia naar het begin van de Carretera Austral. Elke 2 jaar maken ze een reis van 3 maanden op de fiets. Ze vertellen dat er in grote delen van Argentijns Patagonië helemaal niets is. Niets? Och dat zal toch wel meevallen. Hier in de buurt gelukkig nog wel een mooie blauwe rivier te zien.

Richting Argentinië pakken we de motor goed vol met eten en 15 liter water. De eerste stad na de grens is 200km rijden​ en volgens de laatste tellingen heeft het 36 inwoners. Het eten wat we inslaan is pasta met rode saus en blikjes vis, 3 dagen achter elkaar pasta eten is ons niet vreemd. De laatste kilometers in Chili zijn de mooiste tot nu toe. We rijden door prachtige valleien met Guanaca’s, flamingo’s en talloze vogels.

De Guanaca is de Patagonische versie van de Lama en ze zijn met velen. Ze schrikken van onze motoren en vluchten dan alle kanten op, meestal de weg overstekend.

De Carretera Austral is voor ons aan een eind gekomen. We vonden het een geweldige ervaring om hier te rijden en zouden het zo weer doen. Maarten wil het wel een keer op de fiets proberen, Fleur is daar nog niet zo zeker van.
De Chileense grenspost naar Argentinië zou een makkelijke moeten zijn. Het is de kleinste en minst drukke overgang in een zeer dun bevolkt gebied. Helaas gaat het bij de eerste vraag al fout, Internationale Verzekering voor de motoren? Deze is blijkbaar verplicht in Argentinië. Gelukkig zijn de Chilenen zo aardig om samen met ons online een Internationale Verzekering af te sluiten, Chilenen zijn zo cool. We kunnen na een uurtje weer op pad, op naar Argentinië!