De Carretera Austral is een 1200km lange weg die het zuidelijke gedeelte van Chili toegankelijk maakt. Het was een idee van Pinochet in de jaren ’70 waar men in die tijd niet heel erg blij mee was maar tegenwoordig rijden er duizenden toeristen elk jaar overheen. Je ziet ze op de fiets, in de auto, op de motor (de meesten zijn blanke mannen van middelbare leeftijd op grote dure BMW’s), in de bus, liftend en wandelend. De weg is voornamelijk gravel maar er worden de laatste jaren ook stukken geasfalteerd​, verder zitten er ondefinieerbare stukken bij met zand, modder, rotsen en grindbakken. Wij zien het liefst iets waar we 50 op kunnen rijden zonder continue de grond te moeten inspecteren op gaten en puntige stenen. Het startpunt van de Carretera Austral is Puerto Montt waar we in het zonnetje aan dit avontuur beginnen. De asfaltweg slingert zich door een mooi landschap langs de kust, een verademing na de laatste dagen op de snelweg. Al snel komen we bij de eerste veerboot, er zijn er in totaal 3 op de Carretera Austral. Vanaf de boot zien we de zeeleeuwen langszwemmen, we zwaaien en ze zwaaien terug. Tot de volgende veerboot is het 10 kilometer gravel, we gaan niet snel maar wij hebben gelukkig geen haast, de grote auto’s vliegen ons voorbij en ook andere motoren zijn niet bij te houden. De volgende boot moeten we ter plekke reserveren en dat gaat niet slecht in ons gebrekkige Spaans (de meeste mensen hier spreken geen woord Engels of Nederlands). Richting de camping moet Maarten nog bijna een hond voor zijn bakkus rammen die al grommend en blaffend naast ons rent. Die nacht worden we gewekt door iets dat vlak naast de tent aan het snuffelen is. Als Maarten de rits van de tent opent ziet hij nog net een hond met ons ontbijt ervandoor rennen, jammer. De derde veerboot duurt 4 uur, de boot vaart in rustig water langs fjorden en prachtige bergen.

Na deze tocht voelt het echt alsof we aan de Carretera Austral zijn begonnen. We rijden over onverharde wegen naar een camping waar de parkwachter s’ochtends het geld zou moeten innen, er komt niemand. Nadat we even gepraat hebben met een Chileense jongen die gelukkig wél Nederlands spreekt komen we uit bij een zeer mooi plekje tussen eeuwenoude bomen. De libellen, hommels en kolibries vliegen hier om je oren. 

De volgende ochtend rijden we langs een strandje met zeeleeuwen en lunchen in een foodtruck. De foodtruck is een oude Amerikaanse schoolbus welke is omgetoverd tot lunch café en is overal in Chili te vinden, ze serveren allemaal Nescafe instant koffie.

We rijden verder over een perfect stukje asfalt met de zon in de rug door een prachtig glooiend landschap, een lekker stuk om het gas helemaal open te draaien, we gaan 90km/u. De tent wordt opgezet op een gesloten camping langs een rivier. Er is geen stromend water, douche of wc. We koken met water wat naar beneden komt van de gletsjer, ijskoud maar schoon. De volgende dag doen we onze eerste hike van ongeveer anderhalf uur door een zeer groen bos met zo af en toe een glimps van de gletsjer. S’avonds worden we door Tom de Belg gewaarschuwd dat de weg is afgesloten en moeten we noodgedwongen onze tent opzetten op een belabberde camping. Gelukkig zijn er meer reizigers gestrand en wordt het toch gezellig. Als het gevaar voor een aardverschuiving voorbij is door het gebruik van dynamiet rijden we door naar de volgende gletsjer. Gletsjer Colgante is onderdeel van een nationaal park en alles is goed geregeld. Voor lunch krijgen we een zelfgebakken broodje en een biertje van een parkwachter, hij heeft er zelf al een aantal op en vermaakt zich prima tijdens zijn vakantiebaantje. De wandeling naar de gletsjer is een pittige van 3 uur maar de gletsjer en het bos zijn de moeite zeker waard. We koken in de avondzon en zo wordt het een prachtige dag!

De Patagonische condor is de grootste vogel ter wereld en wij hebben ze weten te spotten. Het zijn magistrale vogels die zo hoog vliegen ​dat we er nauwelijks iets van zien. Het landschap is wel gaaf, enorme rotspartijen waar de condors zich in nestelen. Die avond is er een flinke plens regen voorspeld en we besluiten binnen in een slaapzaal te overnachten. De eigenaar Ignacio, voor bekenden Nacho, leert ons de Argentijnse gewoonte van Matte. Het ritueel lijkt op dat van een waterpijp maar in plaats van te roken drink je bittere thee met zijn allen uit 1 rietje, zo doen de echte Gaucho’s het natuurlijk en zo ook wij. Vanaf hier trekken we naar het nog ruigere, afgelegen, koude en vooral winderige deel van Patagonië.